De Tasman Zee

Bach on the Beach dinsdag 28 maart

Vanmorgen opgestaan met een stralende zon, nog even een foto van het huisje, en om half tien vertrekken we. De autotocht gaat vandaag over de SH6 langs de Westcoast naar het noorden, een plek 17 km boven Greymouth.

Een huisje direct aan de kust zal het zijn, genaamd, Bach on the Beach. Bach, spreek het uit als Batch, dit staat voor klein vakantiehuisje en is afgeleid van “bachelor pad” (huisje voor een vrijgezel) Langs, en door de zuidelijke Alpen rijden we naar het noorden en passeren menige rivier die naar de kust stroomt alwaar deze allen uitmonden in de Abel Tasman zee.

Na ruim 160 km houden we een lunch pauze, we zien een weggetje heuvel opwaarts, het blijkt een begraafplaats te zijn. We zien in de verte de uitmonding van een rivier richting de Tasman zee.

De reis gaat verder en vanaf een lange brug over een volgende rivier uitmonding, belanden we in het pioniers stadje Hokitika. We zien, dat je op het punt waar de rivier de zee in stroomt je zelfs met de auto kunt komen, dat doen we dan ook, zie daar de branding op de kust beuken. Altijd mooi voor spectaculaire foto’s.

In Hokitika doen we gelijk onze boodschappen voor drie dagen, want onze volgende cottage ligt erg afgelegen, en heeft dus geen winkels!
We maken een rondwandeling, veel gebouwen doen aan de saloons en winkels uit Western cowboy films denken. Het is een echt toeristen plaats met veel galerieën met snuisterijen en jade stenen in allerlei vormen en samenstelling voor sieraden.

Tijd voor een verkoeling met een milkshake voor we verder gaan richting Greymouth, volgens onze beschrijving, vinden we onze cottage na de Thirteen Mile Greek, dus gaan we tellen!

Na de picknickplaats staat een huisje, met een blauwe brievenbus, code en de sleutel. Spannend! Het lijkt wel een film, maar inderdaad het klopt!
Het huisje hangt inderdaad boven de Beach, en is van alle gemakken voorzien, tot een rond bad van ca. 1,5 meter waar je makkelijk met z’n tweeën in kunt. (zie foto)

Het uitzicht, formidabel, een kolkende zee, die veel lawaai maakt.
We maken heerlijk zelf ons eigen maaltijd weer klaar, verse vis met worteltjes, dit hadden we al een poosje op ons lijstje staan.
Wanneer de zon ondergaat genieten we van het avondrood, dit natuurlijk met een glaasje!

Bach on the Beach, woensdag 29 maart

Als we deze morgen opstaan zien we door de vloed, om ca. 12.00 uur, voor en naast ons huis de zee! In de ochtendzon genieten we tijdens het ontbijt, van de woeste golven rond de rotsen voor en om de Bach. Deze morgen doen we de was en alsof het zo mocht zijn, het weer is deze dag wat minder.
Ruud gaat ’s middags het strand op, het is laag water, loopt nu tussen de rotspartijen, waar vanmorgen nog de zee bulderde.
Na het eten gaat Ruud mosselen rapen, en hij komt met een zak vol terug. Wat blijkt, de rotsen vormen complete mosselbanken. De mosselen, zitten nog wel met een hard kalkachtig zand bedekt, dus is nog wel een karweitje voor Ruud!
Want, de bedoeling is wel, dat we de mosselen nog gaan eten! Ruud ontdekt ook Reefstar zeesterren, hier wordt een foto van gemaakt.

Het is onbegrijpelijk, vanmorgen was het water rondom ons, en nu is er een ruimte voor grind, zand en rotspartijen over wel 300 meter in zee zichtbaar. Kijkend naar de kustlijn schat Ruud een water niveau verschil van wel 2 meter.
De avond is voor nagenietend op het uitzicht van de zee, en de voorbereiding op de wandeling van morgen, de weersvoorspelling lijkt goed.

Punakaiki donderdag 30 maart

Het is, geheel tegen de voorspelling in, zwaar bewolkt weer deze morgen. In de loop van de morgen klaart het weer op, en gaan dan op pad, inmiddels is het 12 uur. We combineren de wandeling met een bezoek aan de Pancake Rocks & Blowholes.

De Pancake Rocks, de stenen ‘pannenkoeken’ van Punakaiki vormen het uithangbord van het Paparoa Nationaal Park. Het zijn over elkaar geschoven afzettingen van kalksegmenten en kleine mineralen, welke hier met verschillende snelheden eroderen sinds ze door tektonische processen blootgesteld zijn aan de golven, wind en regen.

De golven persen bij hoogwater het water in de door erosie ontstane ondergrondse ruimten. Sommige gangen hebben een uitlaatklep, een blowhole genaamd, waaruit het schuim als bij een geiser meters omhoog spat. Op andere plaatsen hoor je de lucht als een stoomfluit uit de gaten komen. Een pracht schouwspel dat zeker bij zeer hoogwater een prachtig schouwspel geeft. Ruud had gelezen wanneer het hoogwater is, dus konden we dit schouwspel zelf zien, geweldig!

Na dit natuur fenomeen drinken we een kop koffie alvorens we de Pororari River track wandeling gaan maken. Langs de kust naar één uitmonding van de Pororari rivier, stroomopwaarts door een weids landschap. Onverwachts staat er een reekalf op ons pad, schichtig kijkt ze om en we hebben net de kans om een foto te maken. We steken de rivier over via één van de vele hangbruggen en vervolgens over een ezels pad naar een tweede deel van de rivier.

We gaan nu stroomafwaarts verder, het gaat op en neer door een zeer vochtig bos met vele palmbomen. Onverwacht is er een kleine grot met een trap om het pad verder te kunnen vervolgen. We lopen eerst links en dan weer rechts, langs de steile wanden van de bergketen, waardoor deze zeer vochtige vallei wordt gevormd.

Aan het einde van de wandeling, we hebben er dan ruim 15 km. op zitten, trakteren we ons op een welverdiend biertje!

Op het terras van ons huisje, genieten we nog even na, voordat we morgen richting Mapua vertrekken.